مامان من!

مامانم مدتهاست که دلم می خواد در موردتون بنویسم. خیلی روزها وقتی خسته هستم و دلم نوازشهای عاشقانه شما رو می خواد دلم می خواد از شما بنویسم. خیلی شبها که دخترکم در آغوشم می خوابه و من احساس می کنم این چشمه محبت وجودم از جایی بی انتها سیراب شده دلم می خواد از شما بنویسم. چه لحظه ها که دلم می خواد بی بهانه و با بهانه از شما بنویسم .

می دونم که خواننده همیشه وبلاگ دخترکم هستید و چه مهربانانه همیشه عشق به نوه تون رو به نمایش می گذارید ولی نه به این دلیل می نویسم، که برای این می نویسم چون همیشه معتقدم قدر آدمها رو باید در بودنشون دونست و نه در نبودشون ولی مگه با همین چند خط میشه از شما نوشت و قدردان بود؟!؟ اصلا من با اینهمه بعد مسافت دوری نمی گم ناسپاسم که کمترین قدردانم. ولی مهربانترین عزیزم ! می دونم همینکه بدونید عشقتون نگفته و بدور از کلمات در وجودم نهادینه شده و این عشق رو بی چشمداشت در وجود دخترکم به یادگار می گذارم براتون بهترین سپاسه. مادرم در لحظه لحظه های عشق ورزی به جگرگوشه ام سرمشقی از عشق شما رو در وجودم حس می کنم گاهی واقعا بر این باورم که این من نیستم بلکه جریانی از انرژی  شماست که در من جاری شده و گاهی واقعا شرمنده هستم از اینکه الگویی چون شما دارم . چرا که من کجا و صبر بی انتها و عشق همه جانبه شما. 

مامان می دونید خیلی وقتها شرمنده میشم وقتی خودمو با شما مقایسه می کنم حتی الان که دیگه مامان جون 2 تا فرشته بی نظیر شدید بازهم از من صبورتر و مهربانترید . و من گاهی چه دلشکسته میشم از هجم دلتنگی دخترکم و شما نسبت بهم بدون اینکه کاری از دستم بر بیاد . دخترک مهربانم که تمام خاطرات بودنش با شما براش مهر هست و مهر هست و مهر.

پینوشت:یکهفته است که دارم با کلمه ها کلنجار میرم تا شاید گوشه ای از ذهن و قلبم بیان بشه و نشد که نشد